Ολική Διαμόρφωση Θεραπευτικού Κέντρου για Παιδιά, ΄ΉΛΙΟΤΡΟΠΙΟ΄- Αριδαία Ο θεραπευτικός ρόλος της αρχιτεκτονικής

«Τα νευροδιαφορετικά παιδιά διδάσκουν γνώση» Πάνω σε αυτή τη φράση βασίστηκε όλη η σχεδιαστική προσέγγιση για την ολική μεταμόρφωση ενός χώρου με προηγούμενη χρήση συνεργείου αυτοκινήτων, σε ένα πρότυπο θεραπευτικό κέντρο για παιδιά.

Η σωστή διαρρύθμιση των χώρων, με τις κατάλληλες χρωματικές επιλογές, την αντίστοιχη μελέτη φωτισμού, τη χρήση οικολογικών υλικών στα δάπεδα και στα αξεσουάρ, καθώς και η ευέλικτη διάταξη των επίπλων, στοχεύουν ώστε ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός να επιτελέσει καθοριστικό ρόλο στο θεραπευτικό έργο του κέντρου.

Ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός χώρων για παιδιά που χρειάζονται, σε κάποιο στάδιο της ζωής τους, θεραπεία δεν ωφελεί μόνο τα ίδια τα νευροδιαφορετικά παιδιά. Οι απλοί, λειτουργικοί χώροι με ευελιξία, η σωστή ακουστική, ο κατάλληλος φωτισμός, η ξεκάθαρη χωρική διαμόρφωση των δραστηριοτήτων, τα κατάλληλα υλικά, οι σωστοί χρωματικοί συνδυασμοί, η σύνδεση με τη φύση κ.ά., είναι απαραίτητα στοιχεία στον ποιοτικό σχεδιασμό ενός χώρου που θέλουμε να έχει θετική αλληλεπίδραση με τους χρήστες του.

Κατανοώντας πώς τα νευροδιαφορετικά άτομα αντιλαμβάνονται τον περιβάλλοντα χώρο, μπορούμε να βελτιώσουμε αισθητά τη ζωή τους και να συμβάλει ο χώρος στη θεραπευτική διαδικασία. Οι χώροι που έχουν «ροή» είναι ευκολότεροι στην επεξεργασία. Η χρήση διαδοχικής κυκλοφορίας, η αποθήκευση για τα μη απαραίτητα αντικείμενα, η υποδιαίρεση χώρων μπορούν να βοηθήσουν τα νευροδιαφορετικά άτομα να εστιάσουν καλύτερα και να επεξεργαστούν με μεγαλύτερη ευκολία τις πληροφορίες που δέχονται.

Όσον αφορά την αναγκαιότητα της δημιουργίας της πολυαισθητηριακής αίθουσας S.I. (Sensory Integration), το αρχιτεκτονικό γραφείο παιδοκεντρικού σχεδιασμού BabyEcoDesign προσέγγισε τον σχεδιασμό της βάσει της αποτελεσματικότητας της λειτουργίας της. Η θεραπεία που πραγματοποιείται σε αυτή την αίθουσα προσφέρει διέγερση, χαλάρωση και ευχαρίστηση των αισθητηρίων οργάνων, καθώς και αισθητηριοκινητικές και κοινωνικές εμπειρίες, δίνοντας μεγάλη έμφαση στην αισθητικοκινητική ανάπτυξη του παιδιού. Ορίζονται εξατομικευμένοι θεραπευτικοί στόχοι, ανάλογα με το πόρισμα της αξιολόγησης κάθε παιδιού, προσθέτοντας ή αφαιρώντας τον αντίστοιχο εξοπλισμό, ο οποίος δεν απαιτεί μόνιμη εγκατάσταση στον χώρο. Συνεπώς, το σημαντικότερο στοιχείο είναι το σταθερό «φόντο» του χώρου, ώστε να παρέχει την απαραίτητη ευελιξία στον θεραπευτή και τον θεραπευόμενο κατά τη διάρκεια της εξατομικευμένης θεραπείας.

Εάν προσεγγίσουμε τον σχεδιασμό μέσω του φακού της νευροδιαφορετικότητας, δεν τονίζουμε την τυποποίηση των συγκεκριμένων χώρων — κάτι που είναι πολύ γενικευμένο και, συνεπώς, σχεδόν άχρηστο ως προσέγγιση — αλλά μπορούμε να δημιουργήσουμε διαχρονικούς, λειτουργικούς και, γιατί όχι, θεραπευτικούς χώρους για όλους.