Έχοντας επισκεφτεί αρκετούς χώρους Κ.Δ.Α.Π. προς ανακαίνιση, μέσα στα πλαίσια της δουλειάς μου, το μόνιμο συμπέρασμα είναι πως υπάρχει μια θελημένη ή μη άγνοια για την αλληλεπίδραση του χώρου στον χρήστη και κατά συνέπεια μια τάση για προχειρότητα στη δημιουργία των χώρων, συνήθως με έλλειψη τεχνογνωσίας & εξειδικευμένων γνώσεων. Σ’ αυτό προστίθεται και η έλλειψη ενός αναλυτικού Φ.Ε.Κ. για τα Κ.Δ.Α.Π., με σαφείς οδηγίες & πλήρη αναφορά στον παιδοκεντρικό σχεδιασμό των χώρων αυτών, κι έτσι έχουμε συνήθως χώρους εντελώς ακατάλληλους για παιδιά & για τη δημιουργική απασχόλησή τους.

Ας ξεκινήσουμε με το πώς ορίζουμε τις κύριες αίθουσες σε ένα Κ.Δ.Α.Π.:

Αίθουσα Δημιουργικής Απασχόλησης, σημαίνει — όπως φωνάζει ξεκάθαρα ο τίτλος — ‘χώρος που προορίζεται για δημιουργικές δραστηριότητες παιδιών (ζωγραφική, κατασκευές, μαγειρική, κ.ά.)’. Αυτό, μεταφράζοντάς το σε ένα αρχιτεκτονικό σχέδιο με παιδοκεντρική προσέγγιση, σημαίνει ότι ο ίδιος ο χώρος που θα στεγάσει αυτές τις δραστηριότητες, θα είναι ένας χώρος που κυρίως θα εμπνέει τα παιδιά:

• θα έχει την κατάλληλη μελέτη φωτισμού, αξιοποιώντας πρωτίστως τον φυσικό φωτισμό αλλά και δημιουργώντας τις κατάλληλες πηγές φωτισμού αναλόγως των δραστηριοτήτων

• να έχει οριοθετήσει τον χώρο με τις λειτουργίες του ξεκάθαρα (ξεκάθαρες εικόνες, ξεκάθαρες επιλογές στα παιδιά), με το τμήμα της αποθήκευσης του εξοπλισμού, τον χώρο μελέτης, τον χώρο παιχνιδιού & κατασκευών

• να αφήνει αρκετό ελεύθερο χώρο κινήσεων στα παιδιά

• να έχει με μέτρο, μόνιμα/σταθερά οπτικά ερεθίσματα (χρώματα στους τοίχους, πίνακες κλπ). Είναι υπέροχο όταν οι τοίχοι με τις κατάλληλες αποχρώσεις αποτελούν το πλαίσιο ανάδειξης των έργων τέχνης των παιδιών στη διάρκεια του χρόνου